Na veertig jaar baanbrekend werk in de indie rock scene heeft Yo La Tengo uit Hoboken, New Jersey, het nog steeds, zoveel was al duidelijk na de eerste beluistering van hun zeventiende studioalbum met de veelzeggende titel “This Stupid World". Hun wervelende passage vanavond in een nokvolle AB bevestigt dit des te meer. Na al die jaren mag je dit schitterende nieuwe album nog steeds bij één van hun meesterwerken rekenen. Yo La Tengo heeft, ondanks zijn cultstatus en vijf sterren reviews van hun albums, nooit de mega successen qua verkoop en publieke belangstelling gehaald zoals bijvoorbeeld hun generatiegenoten van R.E.M., maar ze staan wel altijd garant voor een gezonde portie eigenzinnigheid en experiment, zoals op hun vorige, intieme met één micro in een kamer opgenomen album “We Have Amnesia Sometimes”, en maken er een erezaak van om live steeds het beste van zichzelf te geven en hun songs een extra dimensie te geven of zelfs nieuw leven in te blazen. Experiment en improvisatie zit bij het trio van frontman zanger-gitarist Ira Kaplan, drumster Georgia Hubley en bassist James McNew nu eenmaal in hun genen en dat maakt het voor de fans enkel maar interessanter. Elk van hun concerten krijgt een unieke stempel en een andere setlist, zodat het voor iedereen verrassend blijft. 

Op de “This Stupid World” tour speelt Yo La Tengo een tweedelige set, met een relatief rustig eerste gedeelte, dat na een kwartier pauze gevolgd wordt door een explosiever gedeelte met meer ruimte voor improvisatie en experiment. De pauze hoeft nu echt niet, maar met een concert dat tweeënhalf uur duurt en waar ze in feite hun eigen voorprogramma of noem het opwarmer spelen, hoor je niemand klagen. 

De debatten worden geopend met het titelnummer van het nieuwe album “This Stupid World” en één van de weinige elektrische opstootjes van gitaar scheurwerk in de eertste set, wordt het meesterlijke “Sinatra Drive Breakdown”, waar Kaplan voor het eerst in zijn typisch voorovergebogen stijl, feedbackend de hotspot van zijn versterker opzoekt. Ook het dromerige “Apology Letter” spartelt in zijn finale even door dissonant en psychedelisch water, maar het is intimiteit dat vooral de klok doet slaan, met een prachtig zweverig door Georgia gezongen “Aselestine”, dat de zaal op wolkjes laat drijven en het gouden oudje “Alyda” uit het uit 1989 daterend “President Yo La Tengo”, een nummer dat ze hier in dezelfde zaal trouwens in 1998 speelden. Ira lanceert dan ook de vraag wie er toen bij was en ja, er weerklinken tot zijn tevredenheid posistieve antwoorden uit de zaal. Het op glasheldere Telecaster en de metronomische bas van James McNew drijvend “Nowhere Near” wordt al van bij zijn eerste noten enthousiast door de fans onthaald en een spookie startend “Miles Away” krijgt een slow core jasje aangemeten, met Georgia die haar eigen drumbeat sampled en achter keyboard ons trippend naar de tweede set leidt. 

Het mooie decor met bomen en bloemen gedecoreerde decor van de “Fade” tour van tien jaar geleden moeten we vanavond missen, maar “Stupid Things” klinkt nog steeds even fris met een James McNew die in de rol van drummer stapt en Georgia die zich zelfs waagt aan beukend ritmisch gitaarwerk, dat helaas zowat de hele song overstemt en de zang van Ira in de soep laat draaien. De op distortion dreunende bas van McNew maakt echter alles goed in het uptempo rockende “For You Too” en in het R.E.M. klinkende “Stockholm Syndrome” mag James zelfs een rol als leadzanger naar zich toetrekken en scheurt Ira een heerlijke fuzzy solo uit zijn gitaar. Het vrolijk zomerse “The Weakest Part” laat dan weer alle tedere harten smelten met een dartele Ira op keys, de warme, fragiele stem van Georgia en McKnew die het akoestische gitaarwerk voor zijn rekening neemt. Als Kaplan in “Fallout” zijn twaalfsnarige elektrische Danelectro omgordt is het echter tijd voor wat loeiend hard gitaarwerk, met een “Artificial Heart” dat in een razend punktempo op ons inhakt, en een McKnew doe zijn bas feedbackend verbouwt op zijn versterker, om naar een finaal hoogtepunt te stomen in de dance macabre van het treurende “We’re an American Band”, waar gitaar tornado Kaplan er een versnelling bovenop gooit en de acrobatische toer opgaat met rondslingerende gitaar uithalen en de meest waanzinnige solo’s uit zijn vingers puurt. Dat Yo La Tengo ook in subtiliteit en opbouw kan uitblinken blijkt uit de intens mooie instrumentale afsluiter van de reguliere set, “I Heard You looking”, dat ons naar een schitterende climax leidt van weer een meesterlijke Ira Kaplan op gitaar, die met drumsticks onder zijn snaren unieke klanken uit zijn Strat weet te puren.

Coversongs hadden we tot hiertoe nog niet gehoord, maar daar dient de bisronde voor, met in de opener “He’s Frank” van The Monochrome Set , met als gastartiest Steve Michener van de legendarische indierockband Big dipper op bas, gevolgd door vanavond’s Lou Reed song en surfrock klinkend “She’s My Best Friend”, gezongen door James McKew, waarna Georgia het vocaal voortouw mag nemen in het aan Espers opgedragen, melancholische “Big Day Coming”. 

Yo La Tengo, kwam, zag en overwon en staat er na dertig jaar in deze bezetting nog steeds gebrandmerkt als topper in de indierock scene en dit voor jong en oud. Dat Ira Kaplan verbaasd verklaarde dat meestal de jeugd op de eerste rijen aan het podium plakt in plaats van de “oudere” jongeren, was even grappig als verhelderend: als je artiest generaties kan overbruggen is je muziek tijdloos en is tegelijkertijd je toekomst verzekerd. Op naar vijftig jaar Yo La Tengo!

Yvo Zels

Meer foto's